Het andere Suriname
Door: Ron
Blijf op de hoogte en volg Ron
20 Januari 2008 | Suriname, Paramaribo
Het is al weer 2 weken geleden dat ik wat heb geschreven. We zijn uiteindelijk 5 dagen naar het binnenland geweest. We hadden een 4-daagse tocht naar Ralleig Vallen geboekt, onderdeel van het natuurgebied dat een groot deel van het midden van Suriname beslaat. Toen we donderdag 10 jan, de avond voor vertrek, in Paramaribo bij ons hotelletje aankwamen kregen we te horen dat onze tocht niet doorging. Als alternatief mochten we mee met een 5-daagse tocht voor het zelfde geld. Het was een tocht met een korjaal over de Marowijne rivier op de grens met Frans Guyana. Niet helemaal wat we wilden en hadden geboekt, maar we zijn toch maar akkoord gegaan. Anders hadden we weer opnieuw moeten gaan zoeken naar een andere tocht. De nacht in het hotel had ook als voordeel dat we na ruim een maand weer eens fatsoenlijk konden douchen.
Vrijdagochtend dus met de taxi naar vliegveld Zorg en Hoop aan de rand van de stad. Daar maakten we kennis met de overige 5 reisgenoten en onze gids. Met een klein 8-persoons toestel in een uur naar Drietabbetje gevlogen. Een tabbetje is een eilandje in de rivier. De bewoners daar (en van een groot deel van het binnenland) zijn de Marrons, afstammelingen van gevluchte slaven. Die hebben zich na hun vlucht in het regenwoud gevestigd en zijn daar ook na de afschaffing van de slavernij blijven wonen. In feite zijn het dus Afrikanen en ze leven ook nog deels met de oude tradities uit de landen van herkomst. Soms heb je ook het idee in Afrika te zijn ipv in Zuid-Amerika. Met een groot verschil dat de meeste mensen wel wat Nederlands spreken. We hebben verschillende van dit soort dorpjes bezocht en het lijkt zo op het eerste gezicht dat deze mensen nog erg geisoleerd leven. Meestal is er ’s avonds een paar uur electriciteit van een generator en voor water is men afhankelijk van de rivier. Echt een wereld van verschil met Paramaribo.
We hadden geluk met onze reisgenoten; een leuk clubje van 5 waar we meteen goed mee op konden schieten. De overnachting was aan de rivier onder een afdakje in hangmatten. Tegen de avond kwam de groep die de tocht van Albina (dicht bij de kust) stroomopwaarts had gemaakt, ze vlogen de volgende ochtend weer terug naar Paramaribo. Wij deden de tocht dus stroomafwaarts en hun bootmannen en kokin gingen met ons mee terug. ’s Avonds lekker gegeten en daarna nog bij een kampvuurtje zitten borrelen en mee zitten zingen met Kenneth (de gids) op zijn gitaar. De volgende ochtend bleek dat we moesten wachten op nog een reisgenote. Toen ze met het vliegtuig aankwam bleek dat zij dezelfde tocht als Bonne en mij had geboekt en de dag ervoor niet met ons meekon omdat het vliegtuigje vol zat. Wij hadden trouwens ook al het probleem dat we te veel bagage mee hadden en een deel van het eten voor de reis moest dus ook wachten tot deze 2e vlucht.
Uiteindelijk zaterdag na de lunch met de korjaal vetrokken. Dat is een soort kano, in ons geval voor zo’n 12 man. De bodem is een uitgeholde boomstam en boven de waterlijn bestaat hij uit een paar dikke planken als zijkant. Vette buitenboordmotor erachter en gaan! Al het vervoer van en naar de dorpjes aan de rivier gaat op die manier. Het eerste stuk ging over de Tapanahonierivier (als ik het goed heb onthouden..) En na ongeveer een dag kwamen we op de Marowijne die de grens vormt met Frans Guyana. Af en toe is er flink wat stuurmanskunst voor nodig om het geheel veilig door de stroomversnellingen te sturen en de bootmannen kennen de rivier op hun duimpje. Na drietabbetje hebben we nog een nacht in hangmatten geslapen in Tjon Tjon. De laatste 2 nachten in Loka Loka in simpele houten hutjes op een heel mooie lokatie aan de rivier. Weer met de luxe van een douche! Gedurende de dagen hebben we naast het varen een aantal mooie tochten van enkele uren in het regenwoud gemaakt, onder een waterval gezeten, veel gezwommen en veel en lekker gegeten. Tijdens de wandelingen hebben we veel uitleg gekregen over planten die de Marrons gebruiken als medicijnen en om te eten. Lianen waar heerlijk vers water uitkomt, boombast die wonden onsmet (betadine boom), bomen die naar marsepijn ruiken en meer van dat voor voor ons onbekende dingen. En overal is vers fruit. Mangos liggen voor het oprapen en onderweg hebben we nog ergens een hele partij watermeloenen geoogst van het landje van de moeder van een van de bootmannen. In Tjon Tjon hadden we weer heerlijk gezwommen (is ook meteen de gelegenheid om je te wassen) en Bonne was nog even half de rivier over gezwommen. Net na zonsondergang had iemand een fikse pirnha gevangen op dezelfde plek. Iedereen riep dat we op moesten passen want ze zijn gevaarlijk..... Uhhh, we hebben hier net toch ook gezwommen? De volgende ochtend werd er een nog groter exemplaar gevangen. Het zal dus wel meevallen met die verhalen van priranhas die alles en iedereen verslinden want het hele dorp bleef vrolijk badderen, wassen en de afwas doen op die plek. Er is nog veel meer te vertellen over de tocht maar dat bewaar ik wel voor als ik weer thuis ben.
Na 5 dagen kwamen we aan in Albina en na een busrit van een paar uur waren we weer terug in Paramaribo en een half uur later in Domburg. Woensdag zijn we weer naar Paramaribo terug gezeild en liggen hier dus al weer een paar dagen. Gisteren zijn Wim en Anja met 2 van de 3 kids bij ons geweest en hebben we heerlijk gezeild op de Suriname Rivier. De dag begon meteen goed met heerlijke versgebakken appeltaart met slagroom die Anja ’s ochtends had gemaakt. Hij was nog warm. Na de koffie richting Nieuw Amsterdam gezeild en daarvandaan voor de wind weer terug. Het was vreemd om afscheid te nemen; we hebben elkaar maar 3 keer ontmoet maar toch was het raar toen we bij het afscheid zeiden: ‘’tot ziens’’, en dan ineens beseft dat je elkaar wellicht nooit meer ziet......
Gisterochtend toen we wakker werden zagen we trouwens dat onze Franse buren plotseling op ons afdreven. Herve en Eveline (we kenden ze al van Domburg) waren niet aan boord en al wat we konden doen was snel onze ankers ophalen om te voorkomen dat we een aanvaring kregen. Even later leek hun boot weer tot stilstand te zijn gekomen en zijn wij weer voor anker gegaan in afwachting van onze gasten. Vanochtend toen ik opstond bleek ons hetzelfde te zijn gebeurd. We waren een stuk van onze plek en de ankerketting zat om de kiel vast. Meteen aan de slag dus en na veel manouvreren en stukje bij beetje de ketting wat in halen is het na anderhalf uur gelukt alles los te krijgen. We liggen nu weer stevig op onze plek.
Het plan is om morgen naar Tobago te vetrekken. Dat is 4 of 5 dagen varen. En vandaar eindigt voor mij ongeveer 10 dagen later deze lange vakantie..... Ik heb besloten om wat eerder dan oorspronkelijk het plan was naar huis te komen. De reden is simpel: Maria en ik missen elkaar wel heel erg en zo kunnen we nog rustig wat tijd samen doorbrengen voordat ik 1 april weer aan het werk ga. Misschien straks dus nog een bericht vanuit Tobago en anders volgt mijn laatste reisverslag na 6 februari als ik weer thuis ben.
Tot dan!
Ron en Bonne
Vrijdagochtend dus met de taxi naar vliegveld Zorg en Hoop aan de rand van de stad. Daar maakten we kennis met de overige 5 reisgenoten en onze gids. Met een klein 8-persoons toestel in een uur naar Drietabbetje gevlogen. Een tabbetje is een eilandje in de rivier. De bewoners daar (en van een groot deel van het binnenland) zijn de Marrons, afstammelingen van gevluchte slaven. Die hebben zich na hun vlucht in het regenwoud gevestigd en zijn daar ook na de afschaffing van de slavernij blijven wonen. In feite zijn het dus Afrikanen en ze leven ook nog deels met de oude tradities uit de landen van herkomst. Soms heb je ook het idee in Afrika te zijn ipv in Zuid-Amerika. Met een groot verschil dat de meeste mensen wel wat Nederlands spreken. We hebben verschillende van dit soort dorpjes bezocht en het lijkt zo op het eerste gezicht dat deze mensen nog erg geisoleerd leven. Meestal is er ’s avonds een paar uur electriciteit van een generator en voor water is men afhankelijk van de rivier. Echt een wereld van verschil met Paramaribo.
We hadden geluk met onze reisgenoten; een leuk clubje van 5 waar we meteen goed mee op konden schieten. De overnachting was aan de rivier onder een afdakje in hangmatten. Tegen de avond kwam de groep die de tocht van Albina (dicht bij de kust) stroomopwaarts had gemaakt, ze vlogen de volgende ochtend weer terug naar Paramaribo. Wij deden de tocht dus stroomafwaarts en hun bootmannen en kokin gingen met ons mee terug. ’s Avonds lekker gegeten en daarna nog bij een kampvuurtje zitten borrelen en mee zitten zingen met Kenneth (de gids) op zijn gitaar. De volgende ochtend bleek dat we moesten wachten op nog een reisgenote. Toen ze met het vliegtuig aankwam bleek dat zij dezelfde tocht als Bonne en mij had geboekt en de dag ervoor niet met ons meekon omdat het vliegtuigje vol zat. Wij hadden trouwens ook al het probleem dat we te veel bagage mee hadden en een deel van het eten voor de reis moest dus ook wachten tot deze 2e vlucht.
Uiteindelijk zaterdag na de lunch met de korjaal vetrokken. Dat is een soort kano, in ons geval voor zo’n 12 man. De bodem is een uitgeholde boomstam en boven de waterlijn bestaat hij uit een paar dikke planken als zijkant. Vette buitenboordmotor erachter en gaan! Al het vervoer van en naar de dorpjes aan de rivier gaat op die manier. Het eerste stuk ging over de Tapanahonierivier (als ik het goed heb onthouden..) En na ongeveer een dag kwamen we op de Marowijne die de grens vormt met Frans Guyana. Af en toe is er flink wat stuurmanskunst voor nodig om het geheel veilig door de stroomversnellingen te sturen en de bootmannen kennen de rivier op hun duimpje. Na drietabbetje hebben we nog een nacht in hangmatten geslapen in Tjon Tjon. De laatste 2 nachten in Loka Loka in simpele houten hutjes op een heel mooie lokatie aan de rivier. Weer met de luxe van een douche! Gedurende de dagen hebben we naast het varen een aantal mooie tochten van enkele uren in het regenwoud gemaakt, onder een waterval gezeten, veel gezwommen en veel en lekker gegeten. Tijdens de wandelingen hebben we veel uitleg gekregen over planten die de Marrons gebruiken als medicijnen en om te eten. Lianen waar heerlijk vers water uitkomt, boombast die wonden onsmet (betadine boom), bomen die naar marsepijn ruiken en meer van dat voor voor ons onbekende dingen. En overal is vers fruit. Mangos liggen voor het oprapen en onderweg hebben we nog ergens een hele partij watermeloenen geoogst van het landje van de moeder van een van de bootmannen. In Tjon Tjon hadden we weer heerlijk gezwommen (is ook meteen de gelegenheid om je te wassen) en Bonne was nog even half de rivier over gezwommen. Net na zonsondergang had iemand een fikse pirnha gevangen op dezelfde plek. Iedereen riep dat we op moesten passen want ze zijn gevaarlijk..... Uhhh, we hebben hier net toch ook gezwommen? De volgende ochtend werd er een nog groter exemplaar gevangen. Het zal dus wel meevallen met die verhalen van priranhas die alles en iedereen verslinden want het hele dorp bleef vrolijk badderen, wassen en de afwas doen op die plek. Er is nog veel meer te vertellen over de tocht maar dat bewaar ik wel voor als ik weer thuis ben.
Na 5 dagen kwamen we aan in Albina en na een busrit van een paar uur waren we weer terug in Paramaribo en een half uur later in Domburg. Woensdag zijn we weer naar Paramaribo terug gezeild en liggen hier dus al weer een paar dagen. Gisteren zijn Wim en Anja met 2 van de 3 kids bij ons geweest en hebben we heerlijk gezeild op de Suriname Rivier. De dag begon meteen goed met heerlijke versgebakken appeltaart met slagroom die Anja ’s ochtends had gemaakt. Hij was nog warm. Na de koffie richting Nieuw Amsterdam gezeild en daarvandaan voor de wind weer terug. Het was vreemd om afscheid te nemen; we hebben elkaar maar 3 keer ontmoet maar toch was het raar toen we bij het afscheid zeiden: ‘’tot ziens’’, en dan ineens beseft dat je elkaar wellicht nooit meer ziet......
Gisterochtend toen we wakker werden zagen we trouwens dat onze Franse buren plotseling op ons afdreven. Herve en Eveline (we kenden ze al van Domburg) waren niet aan boord en al wat we konden doen was snel onze ankers ophalen om te voorkomen dat we een aanvaring kregen. Even later leek hun boot weer tot stilstand te zijn gekomen en zijn wij weer voor anker gegaan in afwachting van onze gasten. Vanochtend toen ik opstond bleek ons hetzelfde te zijn gebeurd. We waren een stuk van onze plek en de ankerketting zat om de kiel vast. Meteen aan de slag dus en na veel manouvreren en stukje bij beetje de ketting wat in halen is het na anderhalf uur gelukt alles los te krijgen. We liggen nu weer stevig op onze plek.
Het plan is om morgen naar Tobago te vetrekken. Dat is 4 of 5 dagen varen. En vandaar eindigt voor mij ongeveer 10 dagen later deze lange vakantie..... Ik heb besloten om wat eerder dan oorspronkelijk het plan was naar huis te komen. De reden is simpel: Maria en ik missen elkaar wel heel erg en zo kunnen we nog rustig wat tijd samen doorbrengen voordat ik 1 april weer aan het werk ga. Misschien straks dus nog een bericht vanuit Tobago en anders volgt mijn laatste reisverslag na 6 februari als ik weer thuis ben.
Tot dan!
Ron en Bonne
-
21 Januari 2008 - 08:01
De Böckjes:
Hi Ron,
Leuk je reisverslag. Hier haar alles goed, krijgen we je vluchtnummer nog te horen, of wil je liever alleen door Maria worden opgehaald?
Hier gaat alles zoals altijd. We hebben de afgelopen week en deze week veel harde wind gehad, maar de temperatuur is hoog.
Hoe gaat Bonne eingelijk terug varen? Alleen?
We horen snel iets van je, de tijd gaat toch wel heel snel.
gr
Esther Patrick en Briit
-
21 Januari 2008 - 11:12
Yo:
Nou toch nog anders dan geplanned dus. Tja...kan me het gevoel wel voorstellen!
Nou kan je gaan trainen voor 17 april...singelloop ;-) -
21 Januari 2008 - 11:14
Linda En Rob:
Hi, weer erg leuk reisverslag en foto's (behalve die spin, brrrr). Wij kunnen je helaas niet van Schiphol halen; ik kan geen vrij krijgen, heb grote klus te doen bij LPN. Maar we hebben al een afspraak op 9 februari bij Maria staan, dus we zien je dan. Veel plezier nog en tot mails. Doei. -
21 Januari 2008 - 11:52
Bianca:
leuk verslag van de belevenissen!.....hmm..en wat zijn Bonne zijn plannen?? -
21 Januari 2008 - 17:26
Maria:
Ik ben ontzettend blij dat Ron besloten heeft om eerder terug te komen.Ik mis hem ontzettend...en ik durf de telefoonrekening niet hardop uit te spreken...( die van Ron dus, lieverd dank je dat je mij regelmatig trouw bleef bellen, mailen en sms´n...) Bonne, het zal voor jou wel wennen zijn om je verdere reisplannen alleen uit te voeren. Als je weer terug bent in Nederland ben je ook van harte welkom...gaan we zeker borrelen en...
ik doe je hierbij voor de rest van het jaar de groeten!!!!! hahaha die kan je echt niet toppen!!!!
Ook ik heb het vluchtnummer nog niet, maar natuurlijk is het harstikke leuk als op het vliegveld Ron door zijn vrienden begroet wordt. Eerst moet ik hem natuurlijk even doodknuffelen en daarna laat ik hem wel even een minuutje ( als het mij lukt ) los...
een dolgelukkige maria -
21 Januari 2008 - 19:23
Ruud:
Nou Ron, als ik Maria's reactie lees kan jouw jaar niet meer stuk! Jammer dat je reisverhalen binnenkort stoppen. Ben erg benieuwd naar alles wat je nog niet hebt verteld. Ik spreek je binnenkort weer.
Groeten,
Ruud -
21 Januari 2008 - 21:50
Wim & Anja:
Beste Bonne en Ron,
Tja, inderdaad raar om weer afscheid te nemen en te beseffen dat de kans groot is dat je elkaar nooit meer ziet, ook al ken je elkaar nog maar zo kort. Maar dat verandert niks aan het feit dat het erg leuk was om jullie te leren kennen. We hebben trouwens zaterdag een geweldige dag gehad, waar we met vette teugen van hebben genoten. Het geeft wel weer enorm de kriebels, maar dat mag de pret niet drukken:-)
Het ga jullie goed en we hopen/bidden dat God jullie tijdens jullie verdere reis/reizen zal beschermen en dat jullie nog maar heel veel mogen genieten.
Het beste,
Wim, Anja, Myriam, Ben en Karin
-
21 Januari 2008 - 21:58
Carmen:
Hey fawaka?
Mooi land he!
Mooi om het te lezen, het komt me allemaal bekend voor...haha
Veel plezier nog voor de dagen die resten.
Liefs -
22 Januari 2008 - 14:34
Maria:
Hallo allemaal,
Ron is enkele dagen niet bereikbaar, die is alweer onderweg... nou ben ik alweer de naam vergeten van dat plaatsje...
In ieder geval voor de liefhebbers...
Zijn vluchtnummer is...AF8228 Paris om 10.25 ( landen op schiphol )
groetjes Maria -
22 Januari 2008 - 16:04
Maria:
Nou is het toch wel handig als ik ook de dag en datum erbij had gezet...
Dat is dus woensdag 6 februari.. -
27 Januari 2008 - 12:39
Yo:
Helaas ben ik er niet bij....kids komen weer vroeg uit school!! Jammer....maar ga je zeker weten heus wel snel weer zien toch???
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
